تلاش های رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی در سرکوبی و هتک حرمت زنان

زنان، همواره در سراسر تاریخ مورد ظلم و ستم قرار گرفته اند. به همین دلیل گروهی ازمردم، زنان را سنگ زیر آسیاب نامیده اند. زیرا زنانند که بیشترین درد و رنج خانواده و اجتماع راتحمل می کنند بدون تردید، از ۱۴ سده پیش تا کنون، اسلام بزرگترین دشمن زنان و موجب زجر و ستم به انان بوده و هست. شماری از آیات قرآن، بخش هایی از رساله های آخوندها، و روایات دینی، همگی گویای این حقیقت تلخ بوده که جای هیچ انکار و یا حاشایی نیست. در این دوران ۱۴۰۰ ساله، دست اسلام از آستین شاهان، فرمانروایان، و دکانداران دین، و مردان خودکامه و خودخواه بیرون آمده، زنان را زیر ستم و ظلم بیکران خود قرار داده اند. از آنچه گفته شد، مردان در دو مورد می توانند زن ستیز باشند؛ یکی به دلیل قدرتمند و قلدری آنان، و دیگر آن که در چنبره و طلسم زن ستیزی اسلام قرار بگیرند.پس از آن که ایران عزیزمان در انقلاب مردمی سال ۱۳۵۷ آخوند خور شد، زنان کشورمان، به ویژه در تهران با شنیدن گفتار زن ستیزی خمینی در سال ۵۷، علیه قوانین ارتجاعی آن، به ویژه پوشش زشت و زننده اسلامی به تظاهرات ضد رژیم پرداختند. شوربختانه، مردان بی تفاوت، مردان بی مسئولیت، و مردسالاران اجتماعمان، با این همایش انسانی و حق طلبانه همسر، خواهر، و دختر خود همراهی، و از آن دفاع نکردند. همچنین، در شهرستان ها نیز عموما زنان بی تفاوت ماندند و دورادور نظاره گر قربانی شدن بانوان تهرانی بودند، و سند بردگی خود را نیز به دست خود امضاء کرده، و برآن صحه گذاشتند.

رژیم ضد بشر و زن ستیز اسلامی ایران، در این ۳۵ سال تسلط و حاکم بر سرنوشت کشورمان، 

روشهای گوناگونی برضد زنان، و علیه زنان به کار برده است تا زنان، یعنی نیمی از جامعه شکوفا و زنده ایران را از صحنه بیرون رانده اسیر و دربند اشپزخانه و اندرون خانه ها نماید .

نکته پایانی:

از آنچه گذشت، همت و کوشش گروهی از زنان کشورمان در خور ستایش است. تلاش های پیگیر 

شمار زیادی از آنان، در این سه دهه در خور ستایش و بالیدن است. شوربختانه ، از 

سوی مردان بی تفاوت، واکنش سازنده و همراهی و همگامی دیده نشد، و زنان بسیاری از 

شهرستان های ایران هم از خود واکنشی نشان ندادند. بنا براین، بخش بزرگی از زن ستیزی در 

جامعه ما به خود زنان بر می گردد که درتظاهرات و برپایی زنان، از خود حرکتی نشان نمی دهند. 

برای پیروزی و گسستن بند و زنجیر بردگی، به یک اتحاد و همبستگی همگانی نیاز است. وگرنه 

اسارت و بردگی ما به ویژه زنان کشورمان، که تاکنون ۱۴۰۰ سال به درازا کشیده، می تواند ۱۴۰۰ 

سال دیگر هم ادامه یابد.

از آن چه گفته شد، وظیفه اخلاقی، انسانی، شرافتی، و میهنی فرد فرد ایرانی، از کوچک و بزرگ، زن و مرد، به ویژه بانوان مقیم کشورهای دیگر، ایجاب می کند که با تمام نیرو و قدرت خود، این ظلم و ستم های بیکران و بی حرمتی به مقام بانوان کشورمان را به گوش مردم جهان برسانند و از آنان کمک و یاری بخواهند.در هر کشوری بهتر است تشکیلاتی به وجود آورند، بی تردید تلاش همگی به جایی خواهد رسید و آخوند دست بی حرمتی خود را از روی بانوان گرامی ما بر خواهد داشت. به امید تلاش شبانه روزی تک تک بانوان و آقایان نیک اندیش، و نیک پندار، و شنیدن اخباری نیکو و شادی آفرین.
پاینده  ایران جاوید سامانه پادشاهی 
نگارنده :مریم کوثری